vrijdag 24 januari 2020

Klantenservice

Het is misschien een zwakheid of zelfs een ondeugd, maar soms koop ik via het internet tweedehands boeken. Zoals onlangs van mevrouw D. te Apeldoorn. Mevrouw D. was zo aardig, het pakketje boeken op vrijdag bij Post.nl aan te bieden, zodat het op zaterdag bij mij bezorgd zou worden. Ik had daarom gevraagd, want ik vind het erg vervelend als de bezorger aan de deur komt wanneer ik niet thuis ben, en er dan mijn buren mee moet lastigvallen. Ik vind het trouwens ook vervelend om 's zaterdags op een pakketbezorging te wachten. Ik kan dan de deur niet uit, en durf niet eens naar de wc te gaan, want je zult natuurlijk net zien dat de bezorger op het onhandigste moment aanbelt. Het liefst zou ik zien dat Post.nl de mogelijkheid bood, een pakket rechtstreeks bij een afhaalpunt in de buurt te bezorgen.

Toen afgelopen zaterdag de bezorger om half zeven nog steeds niet was gekomen, ben ik op de post.nl-website mijn pakketje gaan tracken & tracen. Daar werd ik verrast met de mededeling dat de bezorging niet was gelukt, en dat het pakketje naar een afhaalpunt zou worden gebracht. Spijtig, want ik was er speciaal voor thuisgebleven, zodat het me een raadsel is hoe die bezorging heeft kunnen mislukken (nee, mijn bel is niet kapot). Maar daar word ik niet boos van. Ik vind het prima om naar de Bergweg of de Crooswijkseweg te fietsen om een pakketje op te halen. Dat heb ik al heel vaak gedaan. Deze keer werd mijn pakketje echter niet naar de Bergweg gebracht, ook niet naar de Crooswijkseweg, maar naar de Paul Krugerstraat. Op onderstaande kaart staat mijn woning in het midden van de cirkel, de Paul Krugerstraat ligt aan de onderrand van de cirkel. Binnenin de cirkel liggen pakweg 35 Post.nl-afhaalpunten die stuk voor stuk dichterbij zijn dan de Paul Krugerstraat. Op de koop toe is het afhaalpunt in de Paul Krugerstraat geopend van half tien tot half zes, en dan ben ik op mijn werk. Ik zou er alleen op zaterdag naartoe kunnen.

Een wonderlijke vergissing van Post.nl, zou je denken. Maar toen kwam ik in aanraking met de Post.nl-klantenservice. Een emailadres hebben ze niet bij Post.nl, want ze moeten natuurlijk postzegels verkopen. Het postadres had ik al genoteerd toen ik ontdekte dat ik mijn klacht ook via de berichtendienst van Facebook kon indienen. Dat heb ik gedaan. Ik kreeg een reactie van ene Yetdak, die meldde dat de afhaalloctie gekoppeld is aan mijn adres. Dat zou te maken hebben met de routes die de bezorgers rijden. Ik antwoordde dat ik niet begreep waarom het een afhaallocatie aan de andere kant van de stad was, terwijl pakketjes gewoonlijk toch naar een afhaallocatie in mijn buurt worden gebracht. Daarop volgde een reactie van ene Gea, die stelde dat het bijzonder is dat mijn pakketjes voorheen op andere locaties werden gebracht dan de Paul Krugerstraat, want aan elke postcode in Nederland is een vast Post.nl-punt gekoppeld, "op basis van afstand, maar ook op basis van het aantal pakketten die er op een postcode worden besteld en de beschikbare ruimte op de afhaallocaties. Vandaar dat het gekoppelde punt niet het dichtstbijzijnde punt hoeft te zijn." Ik heb Gea gezegd dat als ze een plattegrond van Rotterdam zou raadplegen, ze zelf kon zien hoe absurd een koppeling van de Paul Krugerstraat aan mijn postcode zou zijn, waarop ene Janou weer reageerde met de mededeling dat er helaas niets aan te doen is.

Toevallig moest ik dinsdagmiddag naar een cursus vlakbij de noordkant van de Erasmusbrug, en omdat de cursus om half vijf was afgelopen, had ik gelegenheid om naar Zuid te fietsen (door een dichte, ijskoude mist) en mijn pakketje op te halen. De thuisreis heb ik zorgvuldig getimed: 23 minuten fietsen.

Post.nl heeft mevrouw D. in Apeldoorn goed geld laten betalen om een pakketje bij mij te bezorgen. Als ze daar geen zin in hebben, moeten ze dat gewoon eerlijk zeggen. Ik vind het een aanfluiting dat het pakketje op een schijnbaar willekeurig afhaalpunt binnen de Rotterdamse gemeentegrenzen is gedumpt. En ik vind het schandalig dat de mensen die de klantenservice verzorgen via dat Facebook-kanaal, blijkbaar opdracht hebben om sussende woorden over klagers uit te storten zonder ook maar één moment serieus naar de klacht te kijken.

Of zou men bij Post.nl werkelijk van mening zijn dat het schappelijk is, mensen uit het Oude Noorden naar de Afrikaanderwijk te laten reizen om hun pakketjes op te halen? In dat geval vermoed ik dat het bedrijf vóór het einde van dit jaar ter ziele zal zijn.

zaterdag 22 september 2012

Duizend jaar familie

Onlangs werd een Italiaans gezin door het Guinness Book of Records uitgeroepen tot het oudste ter wereld. De zes zusters en drie broers Melis uit Perdasdefogu (op Sardinië) zijn samen 818 jaar oud: de oudste is 105 en de jongste is 78. Prompt meldden zich van alle kanten gezinnen met een nog hogere cumulatieve leeftijd. Vooralsnog lijkt het record in handen van de Boonstra's uit Friesland. Van de 18 nog levende kinderen uit het gezin is de oudste 82 en de jongste 58. Bij elkaar opgeteld zijn ze 1266 jaar oud. Voor zo'n record is het dus vooral belangrijk, met velen te zijn. Stokoud worden is dan niet noodzakelijk. Als je met z'n vijven gemiddeld 110 jaar oud bent, leg je het af tegen een dozijn van gemiddeld 50 jaar. Als het om ouderdom gaat, zegt de gemiddelde leeftijd van alle kinderen uit een gezin dus meer dan de cumulatieve leeftijd. De negen Melissen zijn gemiddeld bijna 91 jaar oud, terwijl de achttien Boonstra's gemiddeld 70 jaar oud zijn.

De kwestie heeft mij wel geïnspireerd tot wat rekenwerk, want mijn vader was ook afkomstig uit een groot gezin. Jan Verkamman (1889-1986) en Mina van Nijendaal (1895-1984) hebben tussen 1918 en 1941 zestien kinderen gekregen. Vijftien van hen hebben hun ouders overleefd.

De hoogste cumulatieve leeftijd bereikte het gezin op de dag dat mijn vader is gestorven. Het precieze getal is afhankelijk van de wijze van berekening. Als je simpelweg ronde leeftijden bij elkaar optelt, zonder naar getallen achter de komma te kijken, waren de Verkammans op 28 juli 2007 samen 998 jaar oud. Zou mijn vader een maand later zijn gestorven, dan waren inmiddels twee van zijn zussen jarig geweest en was de totale leeftijd op precies 1000 jaar uitgekomen. Als je dagen telt in plaats van jaren was de totale leeftijd van het gezin op die 28e juli 366.088 dagen (schrikkeldagen zijn meegeteld), ofwel 1002,3 jaar.

Waren we bijtijds op het idee gekomen om het allemaal uit te rekenen, dan hadden we op 23 mei 2007 een groot feest kunnen geven. Want dat was de dag waarop de op dat moment 13 broers en zussen Verkamman samen de grens van 365.243 dagen overschreden. Duizend jaar familie, daar waren ze vast mee in de krant gekomen.

Voor de volledigheid: de vijf zussen en vijf broers van mijn vader die nog onder ons zijn, zijn vandaag, 22 september 2012, samen 303.868 dagen oud. Dat is bijna 832 jaar. De oudste telt 33.802 dagen, de jongste 26.028. De gemiddelde leeftijd is 83 jaar en een maand of vier. En daarmee zitten ze toch dichter bij de Sardijnse familie Melis dan bij de Friese familie Boonstra.

Ik geloof dat hooguit twee of drie van de tien af en toe het internet bezoeken, maar ik wil vanaf deze plaats mijn lieve tantes en ooms toch alle tien hartelijk groeten, en ze nog vele jaren toewensen.

vrijdag 6 januari 2012

dinsdag 3 januari 2012

Rietputten

Ten westen van Vlaardingen, tussen de spoorweg en de Maassluisedijk, liggen de Rietputten. Dit kleine natuurgebiedje van nog geen 20 hectare is sinds 2006 in beheer bij Natuurmonumenten. Het is een voormalig baggerdpot waarop zich een rietmoeras heeft ontwikkeld. De totale lengte van de paden die erdoor lopen is niet meer dan drie en een halve kilometer. Toch wandel ik er vaak urenlang rond, want het is een van mijn favoriete natuurgebieden. Zomer of winter, herfst of lente, het is er in elk seizoen mooi.


De Rietputten zijn niet alleen mooi om naar te kijken, maar ook om naar te luisteren. Behalve de massa's gezellig kwakende kikkers houdt het ruisende riet vaak spannende geluidsbronnen verborgen. Het dramatische gekrijs van de Waterral wekt vermoedens van moord en doodslag. De mysterieuze HOEMP van de Roerdomp bezorgt me kippenvel. Het vrolijke getinkel van de Baardmannetjes is veel vaker te horen dan dat die prachtige vogeltjes zich laten zien. En waar anders dan in de Rietputten kun je ooit hopen, het gesnor van een Snor met dat van een Sprinkhaanzanger te kunnen vergelijken doordat ze allebei tegelijk te horen zijn?

Er zijn altijd vogels te vinden, waaronder af en toe bijzondere soorten. Er is geen betere plaats om het Baardmannetje (Panurus biarmicus) en de Blauwborst (Luscinia svecica) te zien.


Tijdens mijn vele wandelingen door de Rietputten heb ik meer vogelsoorten gezien dan op enige andere plaats. In alfabetische volgorde:
- Baardman
- Bergeend
- Blauwborst
- Blauwe reiger
- Boerenzwaluw
- Boomvalk
- Bosrietzanger
- Bosruiter
- Bruine kiekendief
- Buizerd
- Dodaars
- Ekster
- Fazant
- Fitis
- Fuut
- Gaai
- Geoorde fuut
- Gierzwaluw
- Grasmus
- Grauwe gans
- Groenling
- Grote bonte specht
- Grote Canadese gans
- Grote zilverreiger
- Havik
- Holenduif
- Houtduif
- Huiszwaluw
- IJsvogel
- Kauw
- Kemphaan
- Kievit
- Kleine karekiet
- Kleine mantelmeeuw
- Kleine plevier
- Kleine Zilverreiger
- Kneu
- Knobbelzwaan
- Koekoek
- Kokmeeuw
- Koolmees
- Krakeend
- Kramsvogel
- Kruisbek
- Kuifeend
- Meerkoet
- Merel
- Nijlgans
- Oeverloper
- Oeverzwaluw
- Pimpelmees
- Rietgors
- Rietzanger
- Roerdomp
- Roodborst
- Roodborsttapuit
- Rosse stekelstaart
- Scholekster
- Slechtvalk
- Slobeend
- Smient
- Snor
- Spreeuw
- Sprinkhaanzanger
- Staartmees
- Steltkluut
- Stormmeeuw
- Tafeleend
- Tapuit
- Torenvalk
- Tjiftjaf
- Tureluur
- Vink
- Waterhoen
- Waterpieper
- Waterral
- Watersnip
- Wilde eend
- Winterkoning
- Wintertaling
- Witgat
- Witte kwikstaart
- Wulp
- Zanglijster
- Zilvermeeuw
- Zomertaling
- Zwarte kraai
- Zwartkop

Maar hoe lang nog? Met de aanleg van de Tweede Maasvlakte dreigen de verkeerswegen dicht te slibben, en in plaats van het openbaar vervoer te stimuleren wil men extra wegen aanleggen en tunnels bouwen. Terwijl Henk Bleker het budget voor natuurbeheer verlaagt van 800 miljoen euro tot 200 miljoen, en ook op andere terreinen rampzalige bezuinigingen worden doorgevoerd, blijkt minister Schultz 1,2 miljard euro beschikbaar te hebben voor de aanleg van de Blankenburgtunnel met bijbehorende toevoerwegen. Waar nu mijn geliefde Rietputten liggen loopt straks een zesbaans autosnelweg. Met een regering als deze heb je geen eurocrisis, terreurdreiging of natuurrampen meer nodig.

vrijdag 2 december 2011

Roker, niet-praktiserend

Op 2 december 2006, vandaag vijf jaar geleden, stond ik bij een Vlaardingse bushalte, want ik was op bezoek geweest bij mijn jarige schoonvader. ik haalde mijn pakje shag uit mijn jaszak, omdat een mens toch iets moet doen wanneer hij op de bus staat te wachten. Toen dacht ik: "waarom zou ik eigenlijk?", en ik stak het pakje shag weer in mijn zak. Sindsdien heb ik niet meer gerookt.

Het kwam niet geheel onverwacht. In de buurt van mijn geliefde, die aan astma lijdt, rookte ik al niet, en op 7 september 2006 vertelde Jane Goodall me tijdens een lezing in de aula van de Erasmus universiteit dat de tabaksteelt tot de grote milieuvervuilers behoort, waardoor mijn geweten begon te knagen. Na 25 jaar heb ik mijn tabaksgenot beëindigd, met weemoed. Het laatste pakje shag heb ik bewaard, al zal het inmiddels waarschijnlijk nergens meer naar smaken.

Hoewel ik niet meer rook, ben ik geen niet-roker geworden. Ik beschouw mezelf als niet-praktiserend roker. Onlangs las ik in het onvolprezen blog van mijn jonge vriend Pier in Dublin dat hij zichzelf beschouwt als "practising non-Catholic in a country with increasing numbers of non-practising Catholics". Dat bracht me op de gedachte, mijn eigen blog eens uit de digitale mottenballen te halen, en aan de wereld uit te leggen waarom ik niet-praktiserend roker ben. In hoeverre de wereld daarop zit te wachten is een heel andere kwestie, waar ik me bij een volgende gelegenheid wel eens over zal buigen.

Rond de eeuwwisseling was ik werkzaam als tekenaar. Plaatjes van mijn hand werden met enige regelmaat afgedrukt in Erasmus Magazine, het tijdschrift van de Erasmus Universiteit. Op 28 januari 1999 stond daarin een artikel over het rookbeleid van de universiteit. Er bleek buiten de daartoe aangewezen zones gerookt te worden, en volgens de niet-rokersvereniging CAN trad de universiteit daar onvoldoende tegen op. Er werd gedreigd met een kort geding. Bij dit artikel had ik een prentje gemaakt van Erasmus die zich niet aan zijn eigen rookbeleid houdt.





Maanden later trof ik tussen de uitgestalde folders in de hal van de Gemeentebibliotheek het krantje van CAN aan, met de kop 'Erasmus Universiteit gevoelig afgestraft'. Het kort geding waarmee men in januari had gedreigd was inmiddels door CAN aangespannen & gewonnen. De rechter had de universiteit gemaand, de bestaande gedoogzones aan te passen aan de Tabakswet, en de ingestelde rookverboden daadwerkelijk te handhaven.



Het artikel in het CAN-krantje was verluchtigd met de tekening die ik in januari voor Erasmus Magazine had gemaakt. Schijnbaar waren de strijders van CAN zo geestdriftig geraakt door hun juridische overwinning dat ze waren overgegaan tot plundering van de overwonnenen. Vae victis! Nu geloof ik niet dat het Nederlands strafrecht voorziet in het recht van plundering bij een gewonnen kort geding, en bovendien had ik met het rookbeleid van de universiteit niets van doen, zodat ik niet eens tot de overwonnenen gerekend mocht worden. Wat me misschien nog het meest stoorde was dat de tekening verminkt (verticaal uitgerekt) was afgedrukt.

Ik heb CAN een brief gestuurd waarin ik excuses eiste voor het gebruik van mijn tekening zonder mijn toestemming (die ik desgevraagd zeker niet zou hebben gegeven, aangezien ik op geen enkele manier met deze enge vereniging geassocieerd zou willen worden), excuses voor het verminkt afdrukken van mijn tekening, en behoorlijke betaling voor het hergebruik van mijn tekening. Na drie maanden kreeg ik een brief ten antwoord. Fons Nijpels, redacteur van het CAN-krantje, bood excuses aan voor het lange uitblijven van dit antwoord. Verder schreef hij:

De plaatsing van uw cartoon in onze krant OPGELUCHT hadden wij als nieuwsfeit willen brengen, door bijplaatsing van de volgende tekst:
"Het kort geding tegen de Erasmus Universiteit kreeg unieke aandacht in het Erasmus Magazine, zelfs de cartoontekenaar zag er een onderwerp in voor zijn bijdrage."
Door een misverstand tussen de opmaker en drukker in de tijd rondom de deadline is de plaatsing van deze tekst tot onze spijt helaas weggevallen, waardoor een verkeerde indruk kon ontstaan. Ook daarvoor bieden wij excuses aan.


Nadat ik was bijgekomen van de verbijsterende brutaliteit van deze bizarre smoes, nog versterkt doordat de heer Nijpels zo vriendelijk was geweest, een folder bij de brief te voegen waarin me de vreselijkste ziekten werden aangezegd als ik niet terstond zou stoppen met roken, heb ik teruggeschreven dat ik met die flauwekulverklaring geen genoegen nam, en dat ik mijn eisen handhaafde voor betaling en excuses voor het wederrechtelijk hergebruik en de verminking van het werk mijner handen. Ik heb er nooit meer iets van gehoord.

De volgende stap had natuurlijk moeten zijn dat de uitgever van het Erasmus Magazine CAN voor het gerecht zou dagen wegens schending van het auteursrecht, maar daar had de redactie van het blad geen zin in, en ik had niet de puf om op persoonlijke titel een juridische procedure aan te spannen. Erg spijtig. Wat zou het vermakelijk zijn geweest, die club die als bezeten iedereen voor de rechter sleepte, zelf eens in het beklaagdenbankje te zien belanden.

Na deze aanvaring met de ayatollah van de niet-rokers was het natuurlijk uitgesloten dat ik zelf ooit niet-roker zou kunnen worden. Het zou de doodsteek voor mijn zelfrespect betekenen. Ik ben dus gedoemd, tot mijn laatste snik roker te blijven. Weliswaar al vijf jaar niet meer praktiserend, maar toch altijd roker.

dinsdag 8 juni 2010

Terug tot Twitter

Nu wist ik zo zeker dat dat geTwitter niets voor mij is. Maar ja, dan zul je toch net zien dat ik mijn grote mond niet kan houden, en na mijn verplichte 23-dingen-uitprobeerkreet vrijwillig een haiku op Twitter gooi, geïnspireerd door de absurde verkiezingscampagne. En als één schaap over de dam is...
(Hoe lang zal ik het nog volhouden, géén smart phone aan te schaffen?)

zondag 6 juni 2010

Terugblik

Er zijn veel ontwikkelingen op het internet gaande, en met sommige daarvan krijgen ook archiefdiensten te maken. Voor iedereen die bij een archief werkt is het dan ook belangrijk om een beetje op de hoogte te zijn van wat er zoal aan de gang is (voor iedereen die niet bij een archief werkt trouwens ook). Voor veel jongeren gaat het om dingen waar ze dagelijks mee te maken hebben, zodat ze het allemaal als vanzelf bijhouden, maar veel ontwikkelingen onttrekken zich aan de waarneming van ons, oudjes. De cursus 23-dingen is een heel goede manier om al die nieuwigheden te leren kennen, en ik heb het als zeer interessant & nuttig ervaren. Inmiddels gaan de ontwikkelingen vrolijk verder, en ik hoop dat deze cursus op gezette tijden vervolgd zal worden.

De opzet van de cursus vond ik erg prettig en overzichtelijk. Goed behapbare brokken informatie, met oefeningen die goed te doen zijn. Het systeem van coaches, en de gedachte dat men al doende van elkaar kan leren, is heel mooi, maar helaas bleek de praktijk niet helemaal aan te sluiten bij de intentie. Ik vind het erg spijtig dat ik de cursus vrijwel geheel in mijn vrije tijd heb moeten doen, en ik acht het niet geheel uitgesloten dat het archief me er ook nog een factuur voor zal sturen, om er helemaal een sigaar uit eigen doos van te maken.